Galicia insubmisa

Bueno, chegados á miña última entrada da rebeldía galega e seguindo un pouco a liña da anterior entrada, intentaréi mostraros algúns exemplos máis globais, non tanto personaxes ou relatos históricos, senón xente normal que reivindica os seus dereitos e diso vou falar.

Espero, nestas entradas que rompera un pouco o tópico da Galicia sempre sumisa, de modo que aquí tedes algúns exemplos máis, sen texto nin historia, so fotos de xente coma nos, que non está de acordo co sistema e se manifesta:

Sabela Bará

Sabela Bará e outro exemplo da rebeldía e insubmisión que intento plasmar nestas entradas, so ten 20 anos, e de Pontevedra e no seu blog fala dos máis diversos asuntos e plasma dende un primer momento a súa disconformidade con algunhas decisións políticas e reivindica bastante os seus e os nosos dereitos, este é un exemplo máis "achegado" a nos, e por eso chamoume máis a atención, sendo a 3ª dos meus exemplos de rebeldía, aquí deixovos o seu blog para que lle botedes unha ollada!

O medulio

Hoxe vouvos falar do monte Medulio, e da batalla que nel ocorreu, a derradeira batalla dos guerreiros galaicos, cántabros e astures fronte ás lexións romanas.
A situación xeográfica do monte Medulio é todavía controvertida, pero se soe situar na zona de Galicia e Asturias.
Foi no ano 22 A.C. cando xa quedaban poucas terras por conquistar polos romanos, pero os habitantes de moitas de esas terras preferían a morte antes da conquista romana e así aconteceu con estes guerreiros.

Esperando a chegada dos romanos e rodeados por todos s francos da montaña, non tiñan outra opción que esperar a chegada dos romanos e cando superaban o foso comezaron a tirarlles pedras e antorchas que pronto crearon incendios ó prender os toxos, facendo máis ardua a labor dos romanos ó ascender o monte. Boa parte das xentes dos distintos poboados lugareños das terras ocupadas de Gallaecia encontrábanse refuxiados na cima do monte, resistentes a desprenderse das súas vidas libres.

As mulleres prendían antorchas, creaban cadeas humanas para facerllas chegar ós homes que se encontraban na orilla do acantilado tirándollas ó momento cara os romanos. Os nenos recopilaban pedras de distintos tamaños e creaban montículos preto dos adultos para que estos lanzasen as pedras. Conseguían por veces o seu obxectivo e a cantidade de centurias romanas ían mermando o número dos seus compoñentes polos distintos impactos que recibían dende arriba, pero aínda así, pouco a pouco avanzaban no duro terreo. A punto estaban os romanos de comezar a escalar os últimos metros cara a cima cando dos distintos matorrais saíron como furias os iracundos guerreiros galaicos, astures e cántabros que comezaron a matar romanos cunha gran saña. Sabían que ían a morrer e morrerían matando. Antes de morrer deron conta dun bo número de romanos, e máis dun estandarte dalgunha centuria xacía en medio dos toxos quedando quizáis olvidado para sempre e que o tempo se encargaría de cubrilo de vexetación e o enterraría como testigo da valerosa batalla no Monte Medulio.

 Os recursos para defenderse se lles fixeron escasos, veron morrer ós seus guerreiros metros abaixo cruzados polas lanzas romanas, non lles quedaba outra opción para lograr a súa libertade. Xa o tiñan todo planeado, en caso de que sufrisen a derrota na batalla, nunca se entregarían aos romanos, o loitaban ata a morte ou se matarían suicidándose para perpetuar a súa libertade. Os nenos posuían os froitos necesarios que foron recopilando dos texos da zona. Todos choraban, abrazábanse, gritaban. O tempo se esgotaba. Comezaron a repartirse froitos vermellos velenosos e foron inxerindo varias á vez. Familias enteiras arremolinábanse na arboleda da cima esperando o seu momento de perecer. Mirábanse con medo. As madres choraban cando vían ós seus fillos debilitarse ó ir o veleno facendo efecto no seu organismo, apagándose suas vidas pouco despois. Os máis veteranos aínda desexaban matar algún romano máis, non se entregarían así como así á morte. Outros guerreiros, en cambio, preferiron morir xunto á sua familia afundíndose unha daga no corazón tras esoitar o último latido do corazón do seu ser querido. Morrían cara a liberdade, para seguir sendo un pobo libre, persoas libres na sua terra ata esos momentos.

Os Soupiñas

Hola lectores! Nas seguintes entradas que farei intentaréi ensinaros exemplos da rebeldía galega ante a historia para intentar rebatir o tópico da sumisión política dos galegos.
Nesta en concreto, vouvos falar dunha banda criminal que xorde en Ferrol, é unha banda de ladróns perfectamente organizada que se mantivo anos roubando, extorsionando e secuestrando ós nobles e clérigos de Ferrolterra, os Soupiñas.

Os Soupiñas naceron á principios de século XIX, chegaron a contar cuns 135 membros, unidos entre eles por un pacto de silencio e dirixidos por un rico comerciante chamado Manuel de la Cruz.

Esta banda nace a consecuencia da entrada dos 100.000 fillos de San Luis o que provocou unha situación de pobreza e miseria para os habitantes de Ferrol, ademáis, en 1925, Ferrol perdeu a categoría de capital departamental, que pasa a depender de Cadiz. Isto provoca un estado de miseria aínda maior, e, sumándolle a ineficacia do poder, a corrupcion xeralizada e a relaxacion da disciplina nas forzas armadas, a situacion de delincuencia descontrolada gañou forza.

Sen embargo, a banda foi detida polo comandante Zumalacárregui no ano 1832 atrapando a 40 membros e a Manuel de la Cruz e desmantelar a banda, sendo este enviado á prisión de Ceuta.