Benvido ó mundo do mañá IV

No 2040 máis do 40% de poboación teñen máis de 65 anos.
A poboación está moi envellecida, cando camiñas pola rúa só ves anciáns, e isto era de esperar se miramos algúns datos da época do 2014:

E non so non nace xente, senón que a xente nova emigrou en busca de novas oportunidades fora de Galicia. A inmigración é case nula, aínda que rexuvenece Galicia.

España é no 2040 un dos paises máis envellecidos de Europa, e Galicia das comunidades máis envellecidas de España.

Benvido ó mundo do mañá III

Tras bastantes intentos, finalmente Ferrol foi nomeada como patrimonio da humanidade no ano 2023, isto provocou que o turismo crecera en Galicia.

Ó crecer o turismo, creceu tamén a edificación, as excavacións mineiras en búsqueda de recursos, a explotación forestal... O que antes era isto:

Pronto convertiuse nisto outro:                                                                                                                     

Ó eliminar os bosques o turimo reduciuse, isto menguou a economía, o cal paralizou a meirande parte das obras, favorecendo o feísmo, e co feísmo o turismo descendeu todavía máis empeorando a economía e volta a empezar. 

En resumo, estamos coma antes pero máis feos.

Benvido ó mundo do mañá II

O outro día mirei mal unha foto do rei e fun detido, e a verdade é que as cárceres de antes daban moito máis medo que as de 2040.

E isto é asi, saen as persoas que asesinan e entran as persoas que twittean, ou insultan a políticos ou membros da familia real.

(Nótese a ironía coa que foi redactado ese artigo)

Lentamente a represión e a supresión de dereitos individuales e de expresión verase incrementada, as manifestacións lentamente tamén cesarán, ata a década do 2030, cando estalaron violentamente nunha revolución social, que aínda que conseguirá certas concesións, os aspectos máis importantes aínda mantéranse.

En xeral, as liberdades de expresión en comparación coa vosa época son casi nulas, polo que eu recomendo que aproveitedes agora que aínda tedes voz, e non vos deixedes enganar por leis ou argumentos que intentan respaldar este tipo de censura.

Benvido ó mundo do mañá

Ola. chámome Sergio e vivo no 2040, trouxen estas entradas ó 2014 para cambiar o meu presente, impedir que Manolo me deixe para setembro e entrar así na carreira que tiña pensado ós 18 anos, evitando así a vida que levo. Que como se vive no 2040? É bastante parecido ó 2014, non hai coches voadores nen aliens, pero houbo algúns cambios:

Hoxe, 21 de Xuño de 2040 levanteime temprano para traballar.
Nos traballos houbo bastantes cambios agora que lembro, os empregos públicos desaparecerán a iso de 2029, e entrar no sector privado é realmente difícil, xa que, unha vez rematadas as prácticas, os empresarios bótante para non ter que pagarte. O truco para ser un dos de arriba é... ser un dos de arriba.

Eu traballo como timador, ladrón ou ás veces ambos, non é o mellor traballo pero dame de comer.
As miñas víctimas preferidas son, con diferenza, os turistas, o cambio climático tivo consecuencias terribles, pero subiu as temperaturas de Galiza, subindo así o seu número de turistas.

Unha vez consigo o que quero o gardo na miña caravana, as propiedades materiais convén escondelas un tempo antes de vendelas. Se me meten na cárcere encontrareime con metade da miña xeración, encarcelados por twittear.

Os meus veciños e máis eu educamos ós nenos do parque de caravanas nos mesmos, non nos fiamos da educación destos tempos; A educación, como a mediciña, deixou de ser un servizo público, polo que se queres que os teus fillos vaian á escola, ésta terá que ser unha privada, escolas privadas das que a maioría pertencen a órdes relixiosas.

Aquí todos falamos galego, lonxe de desaparecer, o galego gañou moita forza nestes últimos anos, xa que tras sucesivos anos de goberno intransixente, os galegos comezamos a encontrar na nosa lingua un símbolo de rebeldía política.

E isos son todos os cambios que se me ocurren, supoño, no resto de entradas contareivos cómo se vive no 2040 con máis detalles.

Cineasta vigués

Esta última entrada sobre a cultura galega vai sobre Juan Pinzás, un cineasta nacido en Vigo.

Juan Pinzás é guionista, productor e director, ó único español adscrito ó Dogma 95.

Comezou á súa carreira a mediados dos anos 70 con diversos cortometraxes como por exemplo Mónica, e dende entón foise facendo un nome na industria do cine español.

A súa obra máis importante é New York Shadows, largometraxe polo cal foi nominado ós premios Goya.
Esta é a listaxe dos seus cortometraxes e largometraxes:

Largometraxes
1985: La gran comedia.
1991: El juego de los mensajes invisibles.
1995: La leyenda de la doncella.
2000: Era outra vez.
2002: Días de boda.
2005: El desenlace.
2009: Las imágenes perdidas.
2013: New York Shadows.

Cortometraxes

En Super 8 (1977-1980)
Mónica
Aconteceu en Galicia
O derradeiro Fiana
Amanece en Vigo
Reflexión
Ensueños

En 35 mm
Opus I Homo Hominis (1981)
Virginal
Vestida de fiesta
Una historia gallega
El tubo de rayos catódicos
Cien puntos para Julián Pintos
La tercera mujer
Añoranzas
Juego decisivo
La esfera
Gula
Mujer, mujer
Carmín
Hechizo
El rito
Muñeca de azul
Cinefilia

Música galega

Lectores, esta entrada vai sobre a música galega, dos grupos que estiven escoitando para facer mellor esta entrada os que mais me gostaron foron Delahoja, xa os coñecía, como a casi todos os grupos de esta entrada, pero á maioría nunca me parara a escoitar as súas cancións e, agora que o fixen, son bastante boas. Bueno, déixovos cos grupos:

                                          

Esta canción non é das miñas favoritas do grupo pero nela fai unha reflexión sobre a importancia do galego, de feito, a canción está basada nun poema de Celso Emilio Ferreiro. Páxina web

Unha versión galega de Sweet Home Alabama, normalmente as versións doutras cancións son pésimas. Esta boísima non é, pero gustoume. Entrevista ó vocalista

Delahoja é un grupo de rap pontevedrés, son bastante novos pero están ben. Páxina web

E agora un pouco de pop, Luz Casal é tal vez a máis famosa desta lista, e nesta canción fai un homenaxe ó poema de Rosalía de Castro co mesmo nome. Entrevista a Luz Casal

Deporte en Galiza

Seguindo o tema da cultura ocurríuseme facer unha entrada sobre algún deportista, nun principio pensei en Gómez Noya pero logo penséi que xa ía estar moi visto, de modo que aquí vos traio a miña entrada sobre Teresa Portela.

Teresa Portela Rivas é unha moza de 31 anos, naceu en Cangas e é unha importante piragüista a nivel internacional.
Foi escollida o ano pasado como mellor deportista galega feminina.
Conseguiu o ouro en dúas ocasións en campeonatos internacionais, e sete veces en nacionais.
A súa mellor posición a logrou nos Xogos Olímpicos (nos que participou catro veces) no ano 2012, quedando en cuarto lugar.

Todo o que a coñece destaca a súa capacidade de superación e a súa regularidade no deporte. Incluso a súa decisión de participar nos Xogos Olímpicos de Río.

Aquí vos deixo unha das súas carreiras para que a coñezades vos mesmos:

Francisco Leiro

"La escultura es la congelación de algo supuestamente real, una visión, un momento en el que comenzacos ese juego con el equilibrio de lo estático, con su volatilidad. A mi me gusta llevar mis esculturas al límite de ese equilibrio para que desprendan cierta sensación de desmayo"

Este home é Francisco Leiro, un escultor de gran importancia internacional que naceu en Cambados.

É escultor e pintor, e iniciou a súa carreira de modo autodidacta, pero máis adiante entrou en escolas e academias en cidades como Santiago e Madrid.
Realizou exposicións e encargos públicos tanto dentro de España como fora, e aínda que non hai demasiada información sobre el, sobre quen é, é un artista moi valorado, traballa actualmente na Galería Malbourough en N.Y, o que si é máis doado de atopar sobre el son as súas obras, numerosísimas e algunhas delas moi famosas, aquí vos deixo algunhas:

Celestino Puentes

Meu avó Celestino é un exemplo de boa sorte, o seu pai librouse de combatir na Guerra Civil por ser moi vello, e el librouse por ser moi xóven; Aquí o tedes:

Pertencía a unha familia bastante humilde de modo que dende pequeno dedicouse a axudar na casa co gando e a horta ata que ós 14 anos empezou a facer o que lle gustaba e fíxose músico, tocaba o saxofón nunha orquestra e hoxe ós seus 91 anos segue tocando.

Do que máis me falou cando lle preguntei para este traballo foi das festas nas que actuaba a súa orquestra, que a veces quedábanse tocando ata o día seguinte. Os guardias civís nesa época (a ditadura) moitas veces lles obligaban a cerrar a festa ás 12 da noite ou á 1 da mañá e sempre lles mandaban acabar co himno de España, o que facían eles moitas veces era sobornar ós guardias para que fixeran a vista gorda e quedar ata máis tarde.

Coñeceu á miña avoa, Carolina, dende nenos porque sempre foron veciños nas Pontes. Ó casar, ambos mudáronse a Ferrol e tiveron tres fillos: Isabel, Carolina e Celestino (o meu pai). Compraron un local, no cal fundaron un restaurante "El Castaño" que aínda segue aberto.

A familia Prados

Esta é a miña familia materna, comezando pola miá nai, neste caso todos proceden de Cervás, excepto a miña nai que xa naceu en Mugardos:

A familia Puentes

Esta é a miña familia paterna, excepto o meu pai ,que xa naceu en Ferrol, todos os demáis proveñen de As Pontes:

Recordos do meu avó

Esa foto vese fatal, pero é o meu avó materno, Sindo Prados Carnero. Mandoulle a foto á miña avoa cando eran noivos e el estaba en Cartaxena, facendo a mili; a encontrei de milagro.

Morreu antes de que eu nacera así que non vos vou poder contar moito pero intentaréi expoñer aquí o pouco que sei del.

Sindo naceu en Cervás, Ares, e era mecánico naval maestro en Bazán. Só tiña un ano cando o seu pai morreu, en Castellón dun disparo ó poñerse en medio entre a bala e o seu mellor amigo, polo que criouse solo coa súa mai e o seu irmán. Da súa infancia pouco sei, criouse cos seus avós e dedicábase ós cultivos e coidar o gando, ata que empezou a traballar ós 14 anos.

Todos ós que lles preguntei sobre el faláronme do seu carácter, sempre de bo humor, gastándo bromas ou de festa. De feito, cando acabou o servizo militar, el e un amigo acabaron tan mal que os tiveron que levar a casa nun carro de vacas.
Coñeceu a miña avoa na tenda na que ela traballaba, e fixéronse noivos nun baile en Mugardos, cando casaron fóronse a vivir alí.
Tiveron á miña nai ó ano seguinte.

E xa pouco máis pódovos contar, cando tiña 54 anos morreu dun infarto, esta foto é do ano no que el morreu:

Galicia insubmisa

Bueno, chegados á miña última entrada da rebeldía galega e seguindo un pouco a liña da anterior entrada, intentaréi mostraros algúns exemplos máis globais, non tanto personaxes ou relatos históricos, senón xente normal que reivindica os seus dereitos e diso vou falar.

Espero, nestas entradas que rompera un pouco o tópico da Galicia sempre sumisa, de modo que aquí tedes algúns exemplos máis, sen texto nin historia, so fotos de xente coma nos, que non está de acordo co sistema e se manifesta:

Sabela Bará

Sabela Bará e outro exemplo da rebeldía e insubmisión que intento plasmar nestas entradas, so ten 20 anos, e de Pontevedra e no seu blog fala dos máis diversos asuntos e plasma dende un primer momento a súa disconformidade con algunhas decisións políticas e reivindica bastante os seus e os nosos dereitos, este é un exemplo máis "achegado" a nos, e por eso chamoume máis a atención, sendo a 3ª dos meus exemplos de rebeldía, aquí deixovos o seu blog para que lle botedes unha ollada!

O medulio

Hoxe vouvos falar do monte Medulio, e da batalla que nel ocorreu, a derradeira batalla dos guerreiros galaicos, cántabros e astures fronte ás lexións romanas.
A situación xeográfica do monte Medulio é todavía controvertida, pero se soe situar na zona de Galicia e Asturias.
Foi no ano 22 A.C. cando xa quedaban poucas terras por conquistar polos romanos, pero os habitantes de moitas de esas terras preferían a morte antes da conquista romana e así aconteceu con estes guerreiros.

Esperando a chegada dos romanos e rodeados por todos s francos da montaña, non tiñan outra opción que esperar a chegada dos romanos e cando superaban o foso comezaron a tirarlles pedras e antorchas que pronto crearon incendios ó prender os toxos, facendo máis ardua a labor dos romanos ó ascender o monte. Boa parte das xentes dos distintos poboados lugareños das terras ocupadas de Gallaecia encontrábanse refuxiados na cima do monte, resistentes a desprenderse das súas vidas libres.

As mulleres prendían antorchas, creaban cadeas humanas para facerllas chegar ós homes que se encontraban na orilla do acantilado tirándollas ó momento cara os romanos. Os nenos recopilaban pedras de distintos tamaños e creaban montículos preto dos adultos para que estos lanzasen as pedras. Conseguían por veces o seu obxectivo e a cantidade de centurias romanas ían mermando o número dos seus compoñentes polos distintos impactos que recibían dende arriba, pero aínda así, pouco a pouco avanzaban no duro terreo. A punto estaban os romanos de comezar a escalar os últimos metros cara a cima cando dos distintos matorrais saíron como furias os iracundos guerreiros galaicos, astures e cántabros que comezaron a matar romanos cunha gran saña. Sabían que ían a morrer e morrerían matando. Antes de morrer deron conta dun bo número de romanos, e máis dun estandarte dalgunha centuria xacía en medio dos toxos quedando quizáis olvidado para sempre e que o tempo se encargaría de cubrilo de vexetación e o enterraría como testigo da valerosa batalla no Monte Medulio.

 Os recursos para defenderse se lles fixeron escasos, veron morrer ós seus guerreiros metros abaixo cruzados polas lanzas romanas, non lles quedaba outra opción para lograr a súa libertade. Xa o tiñan todo planeado, en caso de que sufrisen a derrota na batalla, nunca se entregarían aos romanos, o loitaban ata a morte ou se matarían suicidándose para perpetuar a súa libertade. Os nenos posuían os froitos necesarios que foron recopilando dos texos da zona. Todos choraban, abrazábanse, gritaban. O tempo se esgotaba. Comezaron a repartirse froitos vermellos velenosos e foron inxerindo varias á vez. Familias enteiras arremolinábanse na arboleda da cima esperando o seu momento de perecer. Mirábanse con medo. As madres choraban cando vían ós seus fillos debilitarse ó ir o veleno facendo efecto no seu organismo, apagándose suas vidas pouco despois. Os máis veteranos aínda desexaban matar algún romano máis, non se entregarían así como así á morte. Outros guerreiros, en cambio, preferiron morir xunto á sua familia afundíndose unha daga no corazón tras esoitar o último latido do corazón do seu ser querido. Morrían cara a liberdade, para seguir sendo un pobo libre, persoas libres na sua terra ata esos momentos.

Os Soupiñas

Hola lectores! Nas seguintes entradas que farei intentaréi ensinaros exemplos da rebeldía galega ante a historia para intentar rebatir o tópico da sumisión política dos galegos.
Nesta en concreto, vouvos falar dunha banda criminal que xorde en Ferrol, é unha banda de ladróns perfectamente organizada que se mantivo anos roubando, extorsionando e secuestrando ós nobles e clérigos de Ferrolterra, os Soupiñas.

Os Soupiñas naceron á principios de século XIX, chegaron a contar cuns 135 membros, unidos entre eles por un pacto de silencio e dirixidos por un rico comerciante chamado Manuel de la Cruz.

Esta banda nace a consecuencia da entrada dos 100.000 fillos de San Luis o que provocou unha situación de pobreza e miseria para os habitantes de Ferrol, ademáis, en 1925, Ferrol perdeu a categoría de capital departamental, que pasa a depender de Cadiz. Isto provoca un estado de miseria aínda maior, e, sumándolle a ineficacia do poder, a corrupcion xeralizada e a relaxacion da disciplina nas forzas armadas, a situacion de delincuencia descontrolada gañou forza.

Sen embargo, a banda foi detida polo comandante Zumalacárregui no ano 1832 atrapando a 40 membros e a Manuel de la Cruz e desmantelar a banda, sendo este enviado á prisión de Ceuta.